Achtergrondmuziek: Beethoven - Romance - viool concert no. 2 in F major Opus 50 - (aangepast).
DICK
* 2 april 1944 † 16 september 2006
Wij nemen geen afscheid,
want afscheid nemen bestaat niet.
Toespraak tijdens de crematiedienst op 21 september 2006.
Dick,
Waarom zijn wij hier?
Om van jou afscheid te nemen?
of om jou gelegenheid te geven afscheid te nemen van ons ?
Van jou nemen we geen afscheid: jij bent in onze harten en zal daar blijven tot wijzelf het lootje erbij neerleggen.
Nee, jij neemt afscheid van ons. Jij bent vertrokken om je oudste dochter Carmen blijvend te omhelzen en samen met haar wacht je thans vanuit een of andere hoek in deze zaal het verloop der gebeurtenissen af.
Ik ga niet veel over je vertellen. Wij allen kennen je, we weten wie je was, wat je was en hoe je was. Van eenvoud en bescheidenheid was je karakter en geest doortrokken.
En natuurlijk: was je ook bij tijd en wijle: een driftkikker
Een goed gastheer op Corsica, overtuigd van de kwaliteit van de Corsicaanse landwijn, zuigend aan een van de vele door jou gerolde sjekjes en genietend van de brandende zon, zo kenden we jou en zo herinneren wij jou.
En Dick zag dat het goed was !
Je vele omzwervingen als beroepsmilitair laten we onbesproken, je tienertijd als violist, waarbij je samen met je vader de trommelvliezen van je boers en zussen tot de pijngrens beroerde, daar zwijgen we over.
Ook je opwelling om ooit als lekenbroeder kinderen enige godsdienstige of wereldse wijsheid bij te brengen vergeten we.
IK laat nu Heby en jouzelf aan het woord.
Nee, ik heb geen bandopname van een sluiks opgenomen gesprek en ook Heby zal je hier niet toespreken.
Zoals ik al heb gezegd, hield je van je viool en graag zou je hebben kunnen spelen zoals de violist in het volgende deel uit het vioolconcert van Van Beethoven. Dat stukje van je lievelingsmuziek laat ik echter voorafgaan door een gedicht, genaamd ” Île de beauté ”, dat Heby voor je schreef:
Île de beauté
Een rots in de Middellandse Zee,
Verscholen tussen Italië en de vaste landen
In werkelijkheid een piepklein eilandje
Met eindeloze stranden.
Een eiland vol natuur
Van de één naar de andere kust
Onbedorven en puur
Een zee van rust.
Waar een bries
Van de geurige maquis
Als het ware een begroeting is.
In de milde wintermaanden
Maar ook in ’t warme seizoen
Iedere dag bedekt door dauw
Is het ook ’s zomers groen.
Waar de prachtige bergen
Met hun uitdagende toppen
Talloze meertjes en watervallen verstoppen
Witte, rode, gele, groene rotsen en bergwanden
Elk hoekje kunnen veranderen.
Een keur aan wilde planten
De kleurenpracht van wilde bloemen
Orchideeën, distels en cyclamen
Teveel om op te noemen,
Gelijk prenten zijn de schilderachtige kleine dorpjes
Met ademloos uitzicht in de verten.
Witte kerkjes, smalle straatjes en stegen
Kinderen die vredig spelen,
met knikkers, ballen en tollen
ouders een potje jeu de boules
en de dorpsoudsten knikkebollen.
Niemand heeft haast
Niemand zegt “snel”
Geduld, ’t komt morgen wel.
Als de zon achter de bergen ondergaat
En ’t maanlicht over de golven straalt
Dan fluister ik:
“ île de beauté
tu es comme le pays des feés.
***
Met dank aan Walter.
Corsica, 21-09-2006 - Herdenking op ons terras
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
||||
| Start |
